Als volhouden niet meer werkt
Sterk zijn. Doorgaan. Aanpassen.
Ook als je al lang voelde: dit wil ik eigenlijk niet meer.
Je stond klaar voor iedereen.
Zorgde. Regelde. Ving op.
En ondertussen…
verloor je jezelf uit het oog.
Je werk voelt leeg.
De vonk is al een tijd gedoofd.
Je bent goed in wat je doet, maar het kost meer dan het je geeft.
Je houdt vol — op wilskracht — maar diep vanbinnen weet je:
dit klopt niet meer.
Er is dat stemmetje vanbinnen.
Zacht. Volhardend.
Steeds iets duidelijker:
“Wil ik dit nog wel?”
Je bent moe van het aanpassen
Van alles dragen wat eigenlijk niet van jou is.
Van sterk zijn terwijl je eigenlijk zacht wilt leunen.
Van doorgaan terwijl je lijf al lang fluistert: pauze.
Je leeft op de automatische piloot.
Je doet wat moet — maar waar ben jij gebleven?
Je verlangt naar ademruimte.
Naar rust in je hoofd. Naar licht in je ogen.
Naar werk dat weer stroomt.
Dat je voedt. Draagt. Klopt.
Je weet dat het anders moet
Maar je wacht.
Je schuift het vooruit.
Je overdenkt alles stuk.
Je hoofd zegt: “Nog even volhouden.”
Je hart zegt: “Wanneer kies je nou eens voor mij?”
Je voelt dat er méér in je zit.
Meer kleur. Meer vuur. Meer vrijheid.
Maar je houdt jezelf klein.
Uit angst om te verliezen.
Of erger nog — om te stralen.
Wat als het zachter mag?
Wat als je niet hoeft te vechten?
Niet hoeft te bewijzen dat je genoeg bent?
Niet eerst iets hoeft te worden voor je mag kiezen voor wat klopt?
Wat als je nu al genoeg bent — precies zoals je bent?
Wat als je mag kiezen voor werk dat voedt in plaats van uitput?
Voor een leven dat jouw ritme ademt?
Voor zachtheid, ruimte, eenvoud?
Voor jou — als je dit voelt
Voor de vrouw die moe is van haar masker.
Voor de vrouw die loyaal is tot het pijn doet.
Voor de vrouw die voelt:
Ik wil niet meer overleven. Ik wil leven op mijn manier.
Jij, die voelt dat je plek ergens op je wacht.
Jij, die weet: er zit zoveel meer in mij dan ik nu laat zien.
Jij, die hunkert naar eenvoud. Naar waarheid. Naar thuiskomen.
Je hoeft het niet allemaal te weten
Niet nu. Niet vandaag.
Je hoeft geen tienjarenplan. Geen perfecte timing. Geen zekerheid.
Je hoeft alleen maar een eerste zachte JA te voelen.
Een JA aan jezelf.
Aan wat klopt.
Aan wat roept.
Aan wat jij allang weet.
Dat is genoeg.
Dat is waar het begint.
Voel je iets bewegen?
Misschien herken je jezelf.
Misschien voel je iets verschuiven.
Een sprankje. Een adem. Een herinnering.
Adem in.
En uit.
Heel zacht.
“Misschien is het tijd…”
En als jij voelt dat je klaar bent om een eerste stap te zetten —
klein, echt, op jouw manier —
dan heb ik iets moois voor je:
Het gratis e-book Unstoppable You
Jouw eerste stap naar een werkleven dat je voedt — in plaats van leegtrekt.